Touch of class.. Touch of Bobby

แน่นอนครับ เขาจะกลับมาอีกแน่ๆ ในอนาคต ซึ่งไม่ว่าจะเป็นในฐานะใดก็ตาม เดอะค็อปคงจะอ้าแขนให้กว้างที่สุดเพื่อโอบกอดเขาให้หายคิดถึง

คนอย่างบ๊อบบี้น่ะเหรอ.. แค่ย้ายออกจากทีมไปเพียงวันเดียวเราก็คงคิดถึงเขากันแล้ว

การรับรู้ว่าจากนี้ไปแอนฟิลด์จะไม่มีเขาอีกเป็นเรื่องน่าใจหายอย่างบอกไม่ถูกนะครับ

รัก ผูกพัน ปรารถนาดี ภูมิใจ ชื่นชม อบอุ่น ขอบคุณ อารมณ์เหล่านี้รวมๆ กันอยู่ภายใน มันผสมปนเปกันจนไม่รู้จะอธิบายถึงความรู้สึกที่เรามีต่อผู้ชายคนนี้ออกมาอย่างไรดี

เขาเป็นมากกว่านักฟุตบอลของทีม เป็นมากกว่าแค่นักเตะฝีเท้าเอกอุที่สร้างสิ่งดีๆ ให้กับเรามาตลอด

เขาเป็นมากกว่านั้นแน่ จะว่าไปแล้ว เราแทบรู้สึกราวกับเขาเป็นสมาชิกในครอบครัว..

เรามักจะมีความสุขเมื่อเห็นคนที่เรารักมีความสุขใช่ไหม เรามักจะอยากแบ่งปันความโศกเศร้ายามเห็นคนที่เรารักกำลังทุกข์ใจใช่หรือเปล่า บางทีเดอะค็อปอาจจะผูกพันกับบ๊อบบี้ในลักษณะนั้น

เวลาที่เห็นรอยยิ้มเขา เรายิ้มไปด้วย

เวลาที่เห็นเขาดีใจที่ทำประตูได้ เราก็ดีใจไปด้วย.. ไม่ใช่แค่ดีใจที่ทีมได้ประตู แต่ดีใจที่คนทำประตูเป็นเขา เพราะเรารู้ว่าเขามีความสุข แล้วเราก็ยินดีที่ได้เห็นเขามีความสุข

เวลาที่เราเห็นเขาผิดหวังหรือเห็นเขาได้รับบาดเจ็บ เราอยากจะโอบกอดให้กำลังใจเขา เห็นเขาเศร้าแล้วเราเองก็พานหมองหม่นไปด้วย

เป็นความผูกพันกันในระดับนั้น

ความผูกพันระหว่างเดอะค็อปกับฟีร์มิโน่มัดแน่นเกินกว่าจะเป็นแค่ความผูกพันระหว่างแฟนบอลกับนักฟุตบอล มันก้าวเลยจุดๆ นั้นไปนานแล้ว เกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เพียงรู้ตัวอีกทีก็หลงรักผู้ชายคนนี้ไปเรียบร้อย

เพราะฝีเท้าของเขาอย่างนั้นหรือ.. ไม่ใช่หรอก มีนักฟุตบอลเก่งๆ มากมายที่ไม่ได้ชนะใจเราหมดจดอย่างที่เขาทำ

มันเป็นเพราะการวางตัวของเขาต่างหาก

ในสนามเขาทำเพื่อทีม ทีมมาก่อน ประโยชน์ส่วนตัวเอาไว้ทีหลัง เขาจะมองหาเพื่อนที่อยู่ตำแหน่งดีกว่าเสมอ ถ้ายิงเองมีโอกาสเข้า 99 เปอร์เซนต์ แต่ส่งให้เพื่อนยิงจะเข้าแน่ๆ 100 เปอร์เซนต์ เขาจะเลือกอย่างหลังโดยไม่ลังเลเลย

นอกจากความใจกว้างไม่เห็นแก่ตัวแล้วเขายังเข้าใจอารมณ์ของคนอื่นและพร้อมกระโจนเข้าไปสนับสนุนเขาคนนั้นทันที ถ้าเขารู้ว่า มาเน่ ต้องการประตูมากเพราะยิงไม่ได้มาหลายเกม ถ้าเขารู้ว่า ซาลาห์ ต้องการยิงให้ได้เหลือเกินเพราะจะเป็นประตูทำลายสถิติ ถ้าเขารู้ว่าประตูที่ทำได้จะมีความหมายต่อ มินามิโนะ มากเพียงใด.. แน่นอนครับ เรารู้โดยไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะทำอย่างไร

เขาเป็นตัวเชื่อมที่ดีสำหรับเพื่อนๆ เป็นคนกลาง เป็นกาวใจ เป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีสำหรับบุคลากรคนอื่นๆ ของสโมสร เป็นรุ่นพี่ที่ดีสำหรับนักเตะรุ่นน้อง เป็นลูกทีมที่วิเศษสุดสำหรับคนเป็นเจ้านาย.. เจอร์เก้น คล็อปป์ น่าจะพูดถึงความโชคดีที่มีบ๊อบบี้เป็นลูกทีมไปแล้วสักพันครั้งกระมัง

ไม่วางตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล เข้าใจและเห็นอกเห็นใจคนอื่น มองประโยชน์ส่วนรวมขององค์กรมาก่อนเรื่องส่วนตัว พร้อมเสมอสำหรับการช่วยทีมไม่ว่าในบทบาทใด เป็นตัวสำรองไม่เคยบ่น ถูกเปลี่ยนตัวออกไม่เคยด่า ไม่ได้ลงสนามก็พยายามรักษาสภาพร่างกายให้พร้อมทุกเมื่อ ไม่เคยให้สัมภาษณ์ในเชิงลบกับใคร กับเพื่อน กับคล็อปป์ กับสโมสร หรือกระทั่งกับคู่แข่ง

ก็เพราะเขาเป็นเขา บ๊อบบี้ ฟีร์มิโน่ ถึงมีแต่คนรัก

นอกสนามเขาไม่เคยปฏิเสธแฟนบอล ไม่เคยตีหน้ายักษ์ใส่คนที่เข้าหา สุภาพกับแฟนบอลรุ่นใหญ่ อ่อนโยนกับกองเชียร์รุ่นเยาว์ ยิ้มให้กับทุกๆ คน จอดรถเปิดกระจกแจกลายเซ็นหรือกระทั่งกวักมือเรียกแฟนบอลผู้ขวยเขินให้มาถ่ายรูปด้วยกัน

นั่นล่ะครับ ก็เพราะเขาเป็นเขา บ๊อบบี้ ฟีร์มิโน่ ถึงมีแต่คนชื่นชม

ความทรงจำระหว่างเขากับเราตลอด 8 ฤดูกาลที่ผ่านมามีมากมายเหลือเกิน มันไม่ได้หวือหวาหวีดหวิวเหมือนขึ้นรถไฟเหาะตีลังกาหรอก หากเรียบง่ายแต่อุดมไปด้วยสัมผัสในแบบของเขา

แอสซิสต์แบบนั้น ประตูอย่างนั้น การเลี้ยงบอลอันเพลินตานั้น ท่าดีใจเหล่านั้น ทยอยกันผุดขึ้นมาไม่หยุด เพียงหลับตาก็เห็นภาพชัด

Touch of class..

นุ่มนวล.. ละมุนละไม

8 ฤดูกาลแห่งความสุขที่ โรแบร์โต้ ฟีร์มิโน่ อยู่กับเรา.. ในวันนี้ ถึงเวลาต้องจากกันแล้ว

กระทั่งงานเลี้ยงที่เราอยากให้คงอยู่ชั่วนิรันดร์ ก็ยังไม่อาจไม่เลิกรา

เรากำลังเข้าสู่การนับถอยหลัง

อีกสิบเอ็ดวันกับเกมสุดท้ายในสีเสื้อลิเวอร์พูลของ โรแบร์โต้ ฟีร์มิโน่

อีกสามวันกับเกมสุดท้ายของเขาในแอนฟิลด์

อีกแค่สามวัน..

ผมนึกถึงบรรยากาศที่แอนฟิลด์ในวันเสาร์นี้ มันคงเศร้าเคล้าปีติ ในการร่ำลาที่คงจะเต็มไปด้วยน้ำตา.. ทั้งเรา และเขา

แต่การเอ่ยคำลากับนักฟุตบอลอย่างบ๊อบบี้มันจะง่ายอย่างนั้นเลยหรือ.. มันคงเป็นคำ "Goodbye" ที่พูดยากที่สุดครั้งหนึ่งสำหรับใครหลายๆ คน

คิดถึงตอนที่เขามายืนรอเปลี่ยนตัวข้างสนามในวันนั้นสิ คิดถึงตอนที่เขากับครอบครัวเดินขอบคุณทุกคนไปรอบสนามหลังจบเกมสิ คิดถึงเสียงตะโกนร้องเพลงกึกก้องที่เดอะค็อปจะส่งให้กับเขาสิ..

แค่คิดถึงนาทีนั้น มันก็เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่ลำคอ มันตื้นตันปนความเศร้า

ในวันที่อยู่ เรารู้ว่าเรารักเขา

ในวันที่จาก เรายิ่งรู้ว่าความรักที่ว่านั้นมากมายเพียงใด

อีกสามวัน.. กับเกมสุดท้ายของบ๊อบบี้ที่แอนฟิลด์

เกมสุดท้ายที่เขาจะได้สวมชุดลิเวอร์พูลต่อหน้าเดอะค็อป

เสียงเพลง Si Senor ในวันนั้นจะดังก้องและยาวนานกว่าคราไหนๆ มันจะเป็นอย่างนั้นแน่นอน มั่นใจได้เลย

GoodbyeBobby

ตังกุย