แฟนโซนที่ไม่เหมือนแฟนโซน

เป็นธรรมเนียมของทุกทัวร์นาเมนต์ใหญ่ว่าจะต้องมีพื้นที่โล่งๆกว้างๆให้คอบอลได้มารวมตัวกัน ในวันแมตช์เดย์ก็มีถ่ายทอดสดผ่านจอยักษ์ มีซุ้มอาหารกับเครื่องดื่มตั้งบริการโดยที่ต่างจะรู้จักกันดีภายใต้ชื่อ"Fan Festival"

สำหรับเวิล์ด คัพหนนี้ทางเจ้าภาพได้จัดเอาไว้ตรงใจกลางกรุงโดฮาเลย ออกสถานีเมโทรขึ้นมาก็เจอป้ายทางเข้าทันทีซึ่งบริเวณแถวนั้นก็ถือเป็นแหล่งธุรกิจของกาตาร์เลยก็ว่าได้ มีด้านที่ติดอ่าว มีโรงแรมห้าดาวกับตึกระฟ้าตั้งตระหง่านอยู่เรียงราย ตอนผมไปก็ช่วงเย็นที่ฟ้ามืดแล้วพอดีจึงได้เห็นแสงสียามค่ำคืนที่ชวนให้นึกถึงแถวสีลมบ้านเรายังไงยังงั้น

ที่ผ่านมาการไปแฟนโซนก็มีจุดประสงค์เพื่อไปเอาบรรยากาศของแฟนบอล คือไม่ว่าคุณจะมาจากที่ไหนของมุมโลกก็จะรู้กันดีอยู่แล้วว่าขอให้มาแฟนโซนเถอะแล้วก็ต้องเจอเพื่อน...เพื่อนที่รักชอบในสิ่งเดียวกัน 

มีบางรายการไปก็เจอกองเชียร์ของแต่ละประเทศมีร้องเพลงสู้กัน ยิ่งพวกจากทวีปอเมริกาใต้ด้วยแล้วเพราะพวกนี้มักแพสชั่นสูง มีดีเอ็นเอความสนุกสนานติดตัวแต่กำเนิด

สำหรับในโดฮานั้นถือว่าทั้งแปลก ทั้งประหลาดและทั้งแตกต่างจากทุกครั้งที่เคยเจอมา พอไถลหัวพ้นเมโทรก็เจอแต่คนท้องถิ่นออกมา ต้องอธิบายถึงคำว่า'ท้องถิ่น'ด้วยว่าก็ไม่ใช่ว่าเป็นพวกกาตารี่ที่นุ่งห่มชุดประจำชาติสีขาวโดยร้อยละ70นั้นเป็นพวกคนที่อพยพมาทำงานในกาตาร์เช่นจากเนปาลบ้าง ศรีลังกาบ้าง ฟิลลิปปินส์บ้าง    อินเดียบ้าง ฯลฯ

มีที่มากับเป็นครอบครัวแบบจูงลูกหลานเข้ามา มีอีกที่มากันเป็นคู่รักหนุ่มสาว ขณะที่แฟนบอลจากชาติต่างๆในบอลโลกคราวนี้ก็แทบจะหาไม่ได้เลย จะมีก็กลุ่มหนึ่งที่ใส่เสื้อประกาศตัวว่าเป็นอาร์เจนติน่ามาพอทำให้ได้กลิ่นอายของคำว่า"Fan Festival"

ความเป็นประเทศมุสลิมด้วยก็ทำให้กฎระเบียบเรื่องเครื่องดื่มมีแอลกอฮอลล์มีความเข้มงวดสูง อย่างที่พอทราบกันว่าการกินเบียร์ในที่สาธารณะในกาตาร์ถือว่าผิด โดนจับมาก็ถูกยัดเข้าตารางก่อนเลยไม่มีอุทธรณ์ จะมีตามบาร์ในโรงแรมเท่านั้นที่มีเบียร์ขาย นี่เองจึงเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้บรรยากาศบอลโลกคราวนี้เงียบเหงาที่สุดเท่าที่เคยเจอ      ปกติออกไปตามถนนต้องเจอแล้วเสียงเพลงหรือเสียงกลอง ไปเถอะครับ จะคุยภาษาเดียวกันไหมแต่เดี่ยวก็สื่อสารกันได้เองโดยอาศัยเจ้าลูกกลมๆเป็นสื่อกลาง

ทว่าเชื่อไหมว่าอยู่มาสามวันก็หาได้น้อยมากที่จะเจอภาพดังกล่าว บางทีมีครับที่ใส่เสื้อบราซิล, โปรตุเกสหรืออังกฤษแต่พอเข้าไปดูหน้าชัดๆก็เป็นคนท้องถิ่นในกาตาร์ทั้งสิ้น 

ความที่โรงแรมมีน้อยแถมราคาแพงด้วย 

ความที่เบียร์ก็กลายเป็นของที่หายากด้วย

และอาจความที่เจ้าภาพมีชื่อว่ากาตาร์ก็ด้วย

กลับไปยังแฟนโซนโดยตรงบริเวณซุ้มเบียร์ที่ขายแต่ยี่ห้อบัดไวเซอร์ที่เป็นสปอนเซอร์หลักเท่านั้นก็มีคิวยาวที่รอต่อแถวยาว ผมสงสัยจึงเข้าไปถามเจ้าหน้าที่ก็พบว่าเวลาที่เปิดขายเบียร์นั้นจะเริ่มตอนทุ่มตรงทุกวันยาวไปถึงตีหนึ่ง พอเหวี่ยงสายตาไปดูป้ายราคาก็ต้องตกใจที่ราคาเบียร์ต่อแก้วตกเงินไทยก็ประมาณ 500บาท(50 ริยาล)

เรตนี้เทียบกับในอังกฤษก็ยังถือว่าแพงกว่าเลยเพราะในอังกฤษต่อไพนท์นั้นเอาย่านไฮโซในลอนดอนเต็มที่ก็ไพนท์ละ 7 ปอนด์(300บาท)

ขณะที่อาหารก็เช่นเดียวกันอย่างเบอร์เกอร์เนื้อหนึ่งก้อนก็ขายกันในราคา 45 ริยาลหรือราว 450 บาท ส่วนพิซซ่าหนึ่งชิ้น(ไม่ใช่ถาด)อยู่ที่ 30 ริยาลหรือราว 300 บาท

สารภาพเลยว่าตอนแรกท้องของผมก็ร้องโอดครวญอยู่เหมือนกันจึงว่าจะหาอะไรสงบปากมันซะหน่อยแต่พอเห็นแบบนี้แล้วจึงได้แต่ปลอบมันไปว่า"เดี๋ยวรอไปกินข้าวไข่เจียวที่บ้านแล้วกันนะ"

นี่จึงเป็นแฟนโซนที่แปลก ประหลาดและแตกต่างจากทุกๆครั้ง

บรรยากาศก็เหมือนงานวัดซะมากกว่าโดยมีการเอาดีเจมาเปิดแผ่นเพื่อสร้างความเอ็นเตอร์เทน นั่นก็ยิ่งไปกันใหญ่เลยคนท้องถิ่นที่มางานจึงวาดลวดลายราวกำลังเต้นอยู่บนฟลอร์ในผับ

จากที่ได้สัมผัสทางเจ้าภาพควรจะเป็นชื่อจาก"แฟนโซน"เป็น"แดนซ์โซน"ถึงดูถูกต้องกว่า...                                                

"ไก่ป่า"